Defterimden şiirler-39
Suskun ağaçların dili olsa,
kalmazdı hiç yara.
Solgun yapraklar en güzel sargı bezi,
ölüp ölüp dirilen toprağa.
Ne kadar yüksekte olsan da,
ayakların basmak isteyecek düz bir yola.
En uzun ağaçların dalları bile,
uzanır kör toprağa.
Yağmur damlaları düşecek ağaçlara,
sen en savunmasız anında olduğunda.
Kanatların sırılsıklam olunca,
anlayacaksın hayaller çok uzakta.
Ama kirli toprağın dili olsa,
eminim derdi ki sana uçma.
Islak kanatlarında her uçtuğunda,
biraz daha yaklaşacaksın toprağa.
—ʚїɞ
