Defterimden şiirler-43

Şimdi bir fanusun içindeyim,

gittikçe daha da derine düşmekteyim

sanki çok yer varmış gibi.

Fanusa kelebekleri davet etmekteyim,

onları iyileştirip ölüme geri vermeliyim,

kaçışları olmadığını anlamış gibi.

Çiçekleri ölü toprağa dikmekteyim,

onlar soldukça ben de bitecek miyim.

Fanusun camlarını kırmak ister gibi,

daha yüksek bağırmaktayım.

Sonunda nefes alacağız, inanmalıyım.

Kelebekler ölmekte, çiçekler sönmekte ama kader hep güneşe dönmekte.

-ʚїɞ